برای تحقق امضای دیجیتال از مکانیزم رمزنگاری کلید عمومی(Public-key Encription) استفاده می شود،
بدینصورت که شخص امضا کننده دارای یک کلید منحصربفرد خواهد بود که از دو بخش خصوصی(Private) و عمومی(Public) تشکیل می شود.
هرکسی بخش خصوصی کلید خود را انحصارا نزد خود نگه داشته و بخش عمومی را به دیگران اعلام می کند.
برای امضای محتوای تولید شده توسط وی ابتدا با استفاده از ابزارهای مربوطه(که از الگوریتم های Hash استفاده می کنند) خلاصه ای از محتوا بصورت یک رشته حرفی تهیه می شود، سپس این رشته با کلید خصوصی فرد ترکیب شده و امضای دیجیتال تهیه می شود. سپس فرد محتوای خود را همراه این امضاء به مخاطبین ارسال می کند.
مخاطب با دریافت محتوا برای حصول اطمینان از هویت فرستنده، امضای دریافت شده را به کمک کلید عمومی فرستنده، کشف رمز کرده و به خلاصه محتوا دست می یابد.
سپس با اعمال ابزار خلاصه سازی، محتوای دریافتی را نیز خلاصه می کند اگر حاصل با امضای کشف رمز شده یکسان بود، ثابت می شود محتوا توسط فرستنده ادعا شده تولید شده است.
در غیر اینصورت یا فرستنده شخص دیگری بوده و یا اینکه محتوا در حین ارسال دستخوش تغییرات شده است.
مکانیزم رمزنگاری کلید عمومی به علت استفاده از دو کلید متفاوت برای رمز و کشف رمز به الگوریتم نامتقارن نیز معروف است.
